Van zakken sjouwen naar werken met high tech
Twee oude rotten in het vak zijn het. Marco van der Laars en Wim van der Laan werken al 34 jaar als chauffeur van het huishoudelijk afval in Dordrecht. “De eerste jaren liepen we nog te sjouwen met zware vuilniszakken. Tegenwoordig werken we met de meest moderne wagens en technieken. Maar het werk is en blijft boeiend”, vinden Marco en Wim.
Beginneling niet meteen met de wagen
Wim startte in 1989, drie maanden eerder dan Marco. “Ik had mijn groot rijbewijs en net militaire dienst achter de rug. Als beginneling werkte je als belader. Na twee jaar mocht ik op de wagen rijden. In het begin alleen van je standplaats naar de wijk. En na het inzamelen in de wijk, mocht je dan naar de stortplaats rijden. Tegenwoordig is dat heel anders. Dan gaan nieuwe collega’s meteen de wijk in. Maar goed ook, want zo leer je het snelst het vak en de routes.”
Veel drukker op straat
Op de vraag wat het meest veranderd is de afgelopen decennia, klinkt het eensluidend. “Het verkeer. Het is echt veel drukker geworden op de weg. Vroeger had een huishouden maar één of geen auto. Nu zijn dat er twee of soms zelfs drie. Vooral als je in de avond rijdt, vraagt dat veel van je rijvaardigheden”, vertelt Marco. “Maar ook onze wagens zijn enorm veranderd. We zijn toegerust met camera’s aan de zijkanten, voor- en achterkant. Desondanks moet je altijd je tijd nemen als je door smalle straten manoeuvreert, het is echt precisiewerk. Soms klappen de mensen voor ons als we op millimeters langs autospiegels rijden,” lacht hij.
Veiliger en makkelijker
Bij nieuwbouw zie je wel dat er rekening mee wordt gehouden dat je met een grote wagen door de straat kan rijden, constateren Marco en Wim. “Dat zijn mooie ontwikkelingen. Ons werk is in de loop van de jaren veel makkelijker en ook veiliger geworden. De tijd van zakken sjouwen ligt al 30 jaar achter ons. De vrachtwagens zijn enorm verbeterd. Alles is elektrisch bedienbaar en er zijn allerlei veiligheidsvoorzieningen. Bijvoorbeeld als je collega achter op de wagen staat en je wil achteruitrijden, dan schakelt de motor vanzelf uit. Het werk is ook veel schoner en je merkt dat de inwoners in de wijk respect voor je hebben,” zegt Wim trots. “Dan zeggen ze, wat zouden we zonder jullie moeten.’’
Baan voor het leven
Marco: “Omdat er zoveel verandert, is het wel belangrijk dat je goed met je tijd meegaat. De techniek gaat steeds verder. We hebben nu zelfs inzamelwagens die op elektriciteit rijden. Daarom blijft ons werk ook zo leuk. Sinds kort rijden Wim en ik met een crashwagen om dumpingen op te ruimen. Heel zelfstandig werk met veel vrijheid. Wim vult aan. “Bovendien is bij ons de sfeer gemoedelijk en gaan we met respect met elkaar om. Of je jong of oud bent of een andere achtergrond hebt. Weet je, toen ik 34 jaar geleden hier begon te werken, zeiden ze tegen me: ‘dit is een baan voor het leven’. En dat is het ook. Dit werk kan ik met gemak en met veel plezier blijven doen tot mijn pensioen.”
